چگونه غرب زلزله را سیاسی می کند

مثلا درحالی که مردم زلزله زده کشور همسایه ترکیه به راحتی بحران های اجتماعی بعد از این زلزله را پشت سر می گذارند، مردم بلا دیده سوریه با دستان خالی در میان خرابه‌ها به دنبال عزیزان خود می گردند چرا که هیچ تجهیزات و امکاناتی که مورد نیازشان باشند را ندارند.
بیشتر آنها هیچ کاری نمی‌توانند برای برداشتن آوارهای مخلوط شده با فولاد و بتن انجام دهند و فقط می‌توانند شاهد فرد بعدی باشد که از زیر آوارها بیرون کشیده می‌شود و دعا کنند که زنده بماند.

حتی تیم‌های امدادی سوریه نیز ابزار و تجهیزات برای خارج کردن مردم دفن شده در زیر آوارها را ندارند، بنابر این باید دو برابر زمان برای نجات آنها صرف کنند، چرا که تحریم های ظالمانه غرب و در راس آنها آمریکا اجازه این کار را به آنها نمی دهد، ولو اینکه آمریکا مدعی باشد این تحریم‌ها جلوی کمک‌های انسان‌دوستانه به سوریه را نخواهد گرفت، چون شواهد خلاف این ادعا را ثابت می کند.

پس از شروع جنگ داخلی سوریه در سال ۲۰۱۱ بود که آمریکا و همپیمانان غربی آن حمایت گسترده‌ای از نیروهای مخالف دولت سوریه انجام دادند و به جنگ‌ها و درگیری‌های داخلی دامن زدند که تا به امروز ادامه دارد. آنها تحریم‌های اقتصادی ظالمانه ای را به ملت سوریه تحمیل کردند که تاکنون باعث شد اقتصاد این کشور از بین برود و زندگی مردم به فلاکت دچار شود و به جز ملت های دوست سوریه به ویژه ایران نتوانند به انحای مختلف به آنها کمک رسانی کنند.

در واقع حتی وقوع زلزله در زمستان سرد امسال هم موجب نشد آرزوی شهروندان سوریه برای رفع تحریم‌ها به یاس تبدیل نشود، چون این فاجعه طبیعی در سوریه همچنان در وضعیت بسیار جدی قرار دارد و تحریم‌های آمریکا و غرب به شکلی اساسی به عملیات نجات در مناطق آسیب‌دیده لطمه زده است.
اگرچه این فاجعه در ظاهر یک بلای طبیعی به حساب می آید اما بسیاری از تحلیلگران معتقدند که آسیب های جانی و مالی بعد از این حادثه جز یک فاجعه دست‌ساز انسانی ناشی از دشمنی غرب علیه مردم سوریه نیست، چون این تحریم‌های غرب است که جلوی انتقال کمک‌های امدادی به نیازمندان سوری را گرفته است. یعنی کشورهای غربی همچنان در حال مجازات مردم سوریه هستند!

بنابراین مشکل امروز مردم سوریه همچون قبل تحریم ها است و برداشتن آنها یک اولویت فوری محسوب می‌شود. اگر سیاستمداران آمریکایی هنوز اندک وجدانی دارند باید به ندای قربانیان زلزله در سوریه پاسخ مثبت دهند و به جای تسلیت‌های بیهوده زبانی، فورا تحریم‌های مرتبط را لغو کنند.

تصاویری که رسانه های بین اللملی از سوریه نشان می دهند و حتی تصاویری که "محمد صفا" نماینده شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد از کودکان این فاجعه در صفحه توئیتر خود به نمایش گذاشته است، به راحتی بیانگر عمق فاجعه انسانی است که از تحریم های غرب علیه مردم سوریه ناشی می شود.
عمق فاجعه انسانی در سوریه به قدری بود که شورای کلیساهای خاورمیانه در بیانیه‌ای خواستار رفع فوری تحریم‌های غرب علیه سوریه شده و اعلام کرده بود که «تداوم این تحریم‌ها در شرایط کنونی جنایت علیه بشریت است».

به همین دلیل کارشناسان، حتی ادعاهای کشورهای غربی برای کمک رسانی به سوریه را هم سیاسی می دانند، چون آنها به تازگی سازمان ملل را تحت فشار قرار داده اند که به زعم خود از منافع آنها در کمک رسانی به مردم این کشور حمایت کند و تهدید می کنند در غیر این صورت حاضر به دادن تعهدی برای کمک رسانی نیستند.

مثلا در یک «جلسه خصوصی» و «مشاوره های غیرعلنی» که روز دوشنبه در شورای امنیت سازمان ملل برای بررسی چگونگی دریافت کمک بیشتر به مناطق آسیب دیده در شمال سوریه و منطقه ساحلی سوریه در سریع ترین زمان ممکن برگزار شده بود، یک دسته از کشورهای غربی با تاکید بر به اصطلاح قطعنامه ۲۶۷۲ شورای امنیت سازمان ملل متحد خواستار بازکردن گذرگاه‌های مرزی به روی سوریه شدند که در آن تصریح شده است کمک های مالی و جنسی فقط به مناطق تحت تصرف تروریست ها در شمال غربی سوریه منتقل شود.

این در حالی است که دولت سوریه سال ها است با حمایت روسیه و چین به عنوان اعضای دائمی شورای امنیت خواستار آن بوده که توزیع کمک‌ های امدادی به تمام مناطق سوریه و با سازماندهی خود دولت سوریه انجام شود.

حتی کمک به مناطق زلزله زده نیز می تواند از طریق فرودگاه های دمشق، حلب و لاذقیه ارائه شود، اما دولت های غربی این امر را رد می کنند، چون همچنان با سیاسی کاری در امر بشردوستانه ادعا می کنند که این کار به معنای تعلیق «اقدامات تنبیهی اقتصادی یکجانبه» یا همان اقدامات تحریمی آنها علیه دولت سوریه به حساب می آید.

در واقع باید اذعان داشت که پس از زلزله شدید اخیر در سوریه و ترکیه اهدای کمک های بشردوستانه به نیازمندان هرگز تا این حد دچار سیاسی‌بازی نشده است. با وجود اینکه دولت های آنکارا و دمشق بلافاصله پس از مشخص شدن دامنه وسیع ویرانی در مناطق وسیعی از جنوب شرقی ترکیه و شمال سوریه و در امتداد سواحل مدیترانه سوریه به سازمان ملل متوسل شدند و درخواست کمک کردند، اما کمک ها عمدتا وارد ترکیه شد.

یعنی با وجود اینکه حفظ بی طرفی سازمان ملل و کمیته بین المللی صلیب سرخ در این شرایط اصلی قطعی شمرده می شود، اما عملیات امدادرسانی آنها به مردم ساکن در مناطق زلزله زده، از جمله بسیاری از آوارگان داخلی جنگ سوریه، تحت فشار آمریکا و همپیمانان غربی آن سیاسی شده و این سیاسی بازی همچنان ادامه دارد.