به گزارش اسلام تایمز، با گذشت 75 سال از سالگرد روز «نکبت» و اشغال سرزمین فلسطین توسط رژیم صهیونیستی در 15 می 1948، فلسطینیان همچنان از این روز به عنوان یکی از تلخ ترین روزهای تاریخ حیات سیاسی فلسطین یاد می کنند. بیش از 800 هزار فلسطینی در جریان تجاوز و قتل نیروهای اشغالگر صهیونیستی در روز نکبت قتل عام شدند.

«عمر فوره»، مورخ فلسطینی در گفتگو با خبرنگار تسنیم در نوار غزه در توصیف روز نکبت اظهار داشت: 15 می 1948، خطرناک ترین، تاریک ترین و مرگ بارترین روز در تاریخ جهان اسلام و جهان عرب و ملت فلسطین است و این نکبت تا به امروز هم ادامه دارد و ما هنوز هم رنج و دردهای این روز ننگین را به دوش می کشیم.

این مورخ فلسطینی در ادامه افزود: با وجود گذشت 7 دهه، نکبت همچنان ادامه دارد و حتی آنچه از سرزمین فلسطین برای ما باقی مانده است هم هر روز هدف تعرض و تجاوزات رژیم اسرائیل قرار می گیرد. آنها در کرانه باختری دست به شهرک سازی می زنند، در تمام نقاط کرانه باختری اقدام به شهرک سازی کرده اند و روستاهای فلسطینی را با این شهرک ها محاصره کرده اند.

                                                                                         
                                                                                                  
اما در میان شاهدان عینی روز نکبت روایت حاجیه خانم «ام خطاب» پیرزن 89 ساله فلسطینی از آن روز شنیدنی است. این شهروند آواره فلسطینی که از سال 1972 در اردوگاه آوارگان فلسطینی «الشاطی» در نوار غزه ساکن است در تشریح جزئیات وقایع تلخ روز 15 مه 1948 در زادگاهش، شهر یافا به خبرنگار تسنیم گفت: من در دوران جنگ 1936 به دنیا آمدم، 6 ماه از دوره قیمومیت انگلیسی ها و ورود عبدالقادر الحسینی از اردن را به یاد دارم.

یادم هست، آن موقع کلاس ششم بودم، از مدرسه برمی‌گشتم. جلوی در خانه ایستاده بودم که ناگهان ماشین های بزرگی را دیدیم که در آن سربازان، عقال و کلاه های قرمز سرشان بود. همه مردم برای آنها دست می زدند و می خواندند: ارتش عراق .. ارتش عراق .. چون لباس ارتش عراق را به تن کرده بودند. اما آنها صهیونیست از آب درآمدند، همه را به رگبار بستند و کشته ها را به دریا انداختند. به مادرم گفتند که در خانه را قفل کن و کلیدها را به ما بده. درها را قفل کردیم و دست خالی بدون اینکه چیزی با خود برداریم از شهر خارج شدیم.

                                                                                        

این پیرزن آواره فلسطینی در تشریح سالهای طولانی آوارگی اش افزود: ما را سوار قایق کردند و قایق به راه افتاد تا به بندر پورت سعید مصر رسید. انگلیسی ها در ابتدا ما را راهی صحرای سینا و در ادامه آنکارا کردند. بعد از مدتی استراحت از آنجا به پایگاه نظامی انگلیسی ها در «مغازی» رفتیم و سرانجام به غزه آمدیم. بعد از آن بود که از سال 1972 تا به امروز در این اردوگاه سکونت داریم.

ام خطاب 89 ساله که علی رغم سن زیادش به خوبی خاطرات سالهای کودکی اش در یافا را به یاد دارد همچنان کلیدهای خانه اش در فلسطین را نگاه داشته است و به بازگشت به سرزمین مادری اش امیدوار است. وی در رابطه با شوق و اشتیاق بازگشت به زادگاهش به خبرنگار تسنیم گفت: اگر به من بگویند که به یافا برگرد، پیاده برنمی گردم، سینه خیز به آنجا برمیگردم... اگر بگویند، اهالی یافا برگردند، اولین کسی که بدون تردید بازخواهد گشت، من هستم.

                                                     

در جریان اشغال فلسطین در 15 می 1948، 744 شهر و روستای فلسطینی اشغال و 530 مورد آنها به طور کامل به دست نظامیان اسرائیلی تخریب شد. آمارها همچنین از آواره شدن حداقل 75 درصد از فلسطینیان از خانه و کاشانه خود در جریان واقعه ننگین روز نکبت حکایت دارند.