به تازگی پیروزی قابل توجه راست های افراطی فرانسه در انتخابات پارلمان اروپا، جنجال های زیادی را در این کشور به پا کرده است. ماجرا از این قرار است که حزب مجمع ملی فرانسه(از جریان راست افراطی این کشور)، توانسته بیش از دو برابرِ آرا حزب رنسانس که حزب امانوئل مکرون رئیس جمهور کنونی فرانسه است، در اننخابات پارلمان اروپا رای بیاورد. در واکنش به این مساله، مکرون نیز در هماهنگی با نخست وزیر فرانسه، اقدام به منحل کردن پارلمان این کشور کرده است(راست های افراطی فرانسه در پارلمان این کشور نیز کرسی های قابل توجهی را در اختیار دارند).

او مدعی شده که این اقدام تنها راه برای رفع شکاف ها و اختلافات در کشورش بوده است. با این حال، بسیاری از ناظران و تحلیلگران این حرکت را حامل پیام های معناداری دانسته و البته که به طور خاص آن را جلوه ای از شکست و ناکامی های رئیس جمهور این کشور ارزیابی کرده اند. از این رو، در رابطه با معادله مذکور، توجه به 3 نکته ضروری به نظر می رسد.
یک: افشای چندباره نواقص دموکراسی های غربی
یکی از نکات مهم و قابل تامل در مورد اقدام اخیر امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه در منحل کردن پارلمان این کشور این نکته بوده که این حرکت، بار دیگر محدودیت های جدی دموکراسی های غربی که همواره خود را نقطه اوج و مدل های پیشرفته سازوکارهای حکمرانی در جهان معرفی کرده اند، افشا کرده است.

پس از اقدام امانوئل مکرون، بسیاری نسبت به طرح این سوال اقدام کرده اند که چرا مکرون در واکنش به پیروزی راست های افراطی فرانسه در انتخابات پارلمانی اروپا، باید به رای مردم کشورش در جریان انتخابات پارلمانی این کشور بی اعتنایی کند و دستور به انحلال پارلمان بدهد؟ حتی اگر راست های افراطی در پارلمان فرانسه در اقلیت هم باشند این اقدام مکرون از هیچ توجیهی برخوردار نیست و تا حد زیادی انگیزه های سیاسی در قالب آن قابل شناسایی است. معادله ای که نشان می دهد برخلاف ادعاهای رهبران غربی نظیر رئیس جمهور فرانسه، مردم در برهه های زمانی حساس، از جایگاه چندان مهمی در مدل های حزبی و حکمرانی غربی برخوردار نیستند.

دوم: تشدید جنگ بر سر کرسی ریاست جمهوری فرانسه
یکی از نکاتی که ناظران و تحلیلگران مختلف به آن اشاره داشته اند این بوده که امانوئل مکرون به شدت از اوج‌گیری جریان راست افراطی در این کشور و تصدی کرسی ریاست جمهوری فرانسه توس نامزد مورد حمایت آن ها در انتخابات ریاست جمهوری سال 2027 فرانسه نگران بوده است. از این رهگذر، او با انحلال پارلمان و تشدید تلاش های سیاسی خود در عرصه سیاست داخلی فرانسه، سعی دارد به هر نحو ممکن که شده با اوج گیری راست های افراطی فرانسه مقابله کند و به تقابل با آن ها بپردازد. در حقیقت، او از طریق یک مناقشه سیاسی بر آن است تا شاید بتواند روند اوج گیری راست های افراطی فرانسه را متوقف سازد. توجه داشته باشیم که در دو انتخابات اخیر ریاست جمهوری فرانسه نیز راست های افراطی روندی صعودی را در تعقیب امانوئل مکرون از خود نشان داده اند. مساله ای که آن هم پالس های هشدار دهنده ای را هم به مکرون و هم متحدن سیاسی اش مخابره کرده است.

سه: بن‌بستِ فرانسه با مکرون
در نهایت باید گفت که یکی از اصلی ترین محرک های گرایش افکار عمومی در اروپا و البته در فرانسه به سمت راست گرایان افراطی، نارضایتی های فزاینده آن ها از سیاستمداران و دولتمردانی نظیر امانوئل مکرون است. در این راستا، این دسته از سیاستمداران به جای اینکه به نحوی فعال با عملکرد خود بتوانند رضایت عمومی از خودشان را افزایش دهند، صرفا در قالب بازی های سیاسی و اننخاباتی به دنبال دستاوردسازی برای خودشان و کمرنگ کردن نظر و رای مردم هستند.

در این چهارچوب، اینطور به نظر می رسد که مکرون و طیف متحدانش در فرانسه، عملا خود را دریک بن بست بزرگ در فرانسه یافته اند و راهی جز انحلال پارلمان این کشور را پیش روی خود ندیده اند. در حقیقت، انحلال پارلمان، پرهزینه ترین گزینه ای بود که فردی نظیر مکرون می توانست به آن دست بزند و مطمئنا اگر گزینه دیگری را پیش روی خود داشت، آن را در اولویت قرار می داد. با این حال، اینکه مکرون دست به این گزینه زده نشان می دهد که هم مکرون و هم فرانسه ای که مکرون را در کرسی ریاست جمهوری خود می بیند، در یک بن‌بست جدی گرفتار شده اند که به احتمال فراوان جلوه های عینی تری از این مساله در روزها و ماه های آتی، در این کشور خود را به نمایش خواهند گذاشت.