Islam Times - SARMAŞIK - Türkcə

İslamtimes - Allah Tebareke ve Teâlâ, her cinsi yani her topluluğu birer ümmet ve her ümmeti de kendi içinde güzel kılmıştır. Fıtratları itibariyle bunlar Allah’ın latif isminin birer tecellisidir.

                                              SARMAŞIK
             Allah, Tebareke ve Ta Ala kur’ an-ı mescit’ de mealen şöyle beyan buyuruyor:
Yeryüzünde hiçbir canlı ve iki kanadıyla uçan hiçbir kuş yoktur ki, sizin gibi ümmetler (topluluklar) olmasın. Biz kitap’ da hiçbir şeyi eksik bırakmadık, sonra onlar rablerine toplanacaklardır. ¹
        Allah Tebareke ve Teâlâ, her cinsi yani her topluluğu birer ümmet ve her ümmeti de kendi içinde güzel kılmıştır. Fıtratları itibariyle bunlar Allah’ın latif isminin birer tecellisidir. Mesela aslan heybetli ve alımlı güzel bir hayvandır. Ancak ceylanı kovalarken o mazlumun can havliyle sıçrayışlarını görünce nefretim kabarıyor da kabarıyor. Gerçi bu da ilahi cilvelerden bir cilvedir, bu nedenle zorumuza gitmemesi gerekir, ancak bir an tefekkürden yoksun olmamız ve hislerimizin tesirinde kaldığımız da bir gerçektir.
        İşte yaratılan bu türlerden birisi de sarmaşıktır. Sarmaşığın birçok türü olmasına rağmen, yabani sarmaşığı coğu yerde görmek mümkündür. Sarmaşık, bostan ve bahçelerde domates, hıyar, soğan, biber, maydanoz ve benzeri sebzelerle biter. Sarmaşığın beyaz, mor, pembe, kırmızı renga renk çiçekleri ile insanı adeta büyüler. Sarmaşık koyun, keçi ve diğer büyük baş hayvanların yiyip hoşlandığı güzel ve sevimli bir bitkidir. Sonra o bize süt, yağ, yoğurt ve peynir gibi lezzetli ürünler olarak soframızda bize döner. Bizler de onları büyük bir zevk ve iştahla yiyip tüketiriz.
        Sarmaşığın tabiatından olsa gerek ki o, yeşerdiği yerde rahat durmaz durur. Sağa sola saldırır, boy atar durur; domates, biber, kabak ve bamya gibi ürünlerin fidelerine doğru uzanıp, sarmalar durur. Adeta onları kuşatır, onların hayat hakkını elinden almaya çalışır, durur. Hele hele onun sebze fidelerini sarmalayıp üstlerinde boy atınca sağa ve sola yayılınca o mazlum fideyi mahkum eder. Fideler ne kadar boy atmaya gayret gösterse de sarmaşık daha boy verir ve onu sarmalar. Amacı, onu kendisine bağımlı kılmaktır. Yapabilse, ona hiç hayat hakkı tanımayacak. Sonunda fideler onunla beraber yaşamaya mecbur kalırlar.
        Sarmaşıkla beraber, sebze fidelerinin kenarında, sağ ve solunda boğa otu da bitiverirse sebzelere hayat hakkını hiç tanımazlar. Fidelerin rengi sararıp solar; sonra yapraklar boyun büker. Ama yine de onlarla beraber yaşamlarını sürdürürler. Ta ki insanoğlu onlara müdahale edene dek! ...
        Ümmet olarak, cins olarak; insanoğlunun dışındaki tüm ümmet ve türler, kendi cinslerine ender düşmanlık ederler. Ancak insanoğlu böyle değil, o, en çok kendi türüyle savaş halindedir. Kendi nefsi arzularını tatmin etmek için her türü zulmü acımasızca kullanıp tüketmektedir. Hakeza menfaatine zarar veren her türe karşı da acımasız savaş açmış durumdadır. Aslında bu, insanoğlunun sonunun bir sonucudur.
Hâlbuki geçmişte insanoğlu tek bir ümmeti. Allah, Tebareke ve Teâlâ kur’ an-ı Kerim’de mealen şöyle beyan ediyor:
        İnsanlar tek bir ümmeti, Allah, müjdeciler ve uyarıcılar olarak nebileri gönderdi ve beraberlerinde, insanların anlaşmazlığa düştükleri şeyler konusunda, aralarında hüküm vermek üzere hak kâtiplar indirdi. Oysa kendilerine apaçık ayetler geldikten sonra, birbirilerine karşı olan (azgınlık ve kıskançlıkları) yüzünden anlaşmazlığa düştüler, o (kitap) verilenlerden başkası değildir. Böylece Allah, iman edenleri hakkında ayrılığa düştükleri gerçeğe kendi izniyle eriştirdi. Allah, kimi dilerse onu doğruya yöneltir.² Eğer insanoğlu müjdeleyici olan uyarıcıya ve kitaplara tabi olmuş olsalardı, muhakkak insanlar arasında savaş, sömürü, ezen ve ezilen asla olmayacaktı. Ve
eğer insanlar, nebilerin ve nebi varislerinin hak olan kitaba göre hüküm verdiklerine itaat etmiş olsalardı, insanlar birbirilerini asla kıskanmayacaklardı. Eğer insanlar nebilere ve onların varislerinin adaletine teslim olmuş olsalardı katiyyen fakir, köle, mazlum ve mustez’af olmayacaktı. Her yerde, her zeminde adalet ve eşitlik olacaktı. Zülüm, kan, gözyaşı, ezen ve ezilen; sömüren ve sömürülen asla olmayacaktı. Her yer ve mekânda eşit bir paylaşım olacaktı. Muhakkak ki, coğrafi sınırlar hiç olmayacaktı. Yeryüzü herkesin istifadesine sunulacaktı. Öldürücü silahlar asla olmayacaktı. Her yer ve mekân emin bir belde olacaktı. Zülüm sarayları asla olmayacaktı. İnsanlar kardeş olacaktı. Her hak sahibi hakkı verilecekti ve her hak sahibinin söz hakkı olacaktı.
        Ancak bu ilâhî, nebevi ve insanî güzellikleri hazmedemeyen kıskanç azgın zorbalar; iblis ve şeytan mizaçlılar; mele ve tağutlar; bel’am ve müstekbir olan zalim çeteler kol kola girdiler. Elbirliğiyle yeşil ve beyaz saraylar diktiler. Tıpkı sarmaşık ve boğa otu misali, insanları sarmaladılar. Mazlum mustaz’af bikeslerin hayat hakkını gasp ettiler. İnsanlar arasında ihtilaf çıkararak kamplara ayırıp çatıştırdılar. Saltanatları ve gururları uğruna savaş ve sömürüyü huy edindiler. Vahşeti, yırtıcılığı ve zorbalığı izzet(!) sandılar. Her türlü medyayı kullanarak, hile, güç ve haksız sermaye ile halkları ve tüm insanoğlunu eze eze sömürdüler. Her mekânı talan ettiler. Mazlumları köleleştirmek için gayri ahlaki eğlence mekân ve tuzakları kurdular. Kadını bir meta olarak kullandılar. Bu zalim işbirlikçi çeteler, ülkelerin yer altı ve yer üstü zenginliklerini berberce tüketip talan ettiler. Bu zalim işbirlikçi çeteler, insanları ırk, din ve coğrafi kamplara ayırdılar. Sonra birbirleriyle çatıştırdılar. Birbirlerini acımasızca öldürürlerken zalimlerin saltanatları uğruna çatıştıklarının şuurunda bile olmadılar. Bu zalimler çetesi saraylarda aldatılmış dilberlerle hayat sürdürürlerken, zevk ve sefa kokteyllerde kadeh tokuştururlarken ezilen mazlumlara sahte din, eşitlik, hürriyet, adalet naraları attılar ve mazlumları bu içi boş söylemlerle ahmaklaştırıp oyaladılar.
        Bu zalim yobaz çeteler, mazlumların haklarını gasp ederek onların mustaz’ af bırakarak saltanatlarını sürdürdüler, hem de mazlumların omuzlarına basa basa yol kat ederek yüksldiler. Bu zalim şebeke, mazlumlara, fakirlere, işçi ve köylüye her türlü sömürü ve zulmü reva gördüler.
        Ey mazlumlar! Bu zalim çetelerin saltanatları, elbette ebediyete kadar sürmeyecektir. Ağlayan göz yaşlar elbette bir gün dinecek ve İlahi Sünnetullah muhakkak gerçekleşecektir. İnsanoğluna verilen ilahi müjde şudur:
        Yemin olsun, biz zikir’ den sonra Zebur’ da “şüphesiz Arz’a Salih kullarım varisti olacaktır.” Diye yazdık.³